Van Kristianopel naar Utklippan

Vandaag weer prachtig weer. We hoeven maar 22 mijl te varen, dus doen het rustig aan. Pieter haalt vers brood bij de supermarkt en als wij klaar zijn met ontbijten is iedereen uit de haven al weggevaren. We liggen er helemaal alleen!

Er is bijna geen wind en de zee is zo glad als een spiegel, dus we starten op de moter. Na een paar uur komt er wat meer wind (6 knopen) en kunnen we zeilen met de code zero varen we 5 knopen. Later horen we van onze Duitse buren in de haven dat zij niet begrepen dat wij 5 knopen konden zeilen met zo weinig wind (hadden ze gezien op AIS), zij hadden alleen gemoterd. 

Utklippan is het meest zuidoostelijke eilandje van Zweden. Het bestaat eigenlijk uit 2 heel kleine rotseilandjes: op het ene staat een vuurtoren en het andere heeft een bassin dat gebruikt wordt als jachthaven (oorspronkelijk aangelegd als vluchthaven voor vissers).

Er zijn 3 roeibootjes die je mag gebruiken om van het ene naar het andere eiland te roeien. Dat doen we natuurlijk!

Er zijn heel weinig faciliteiten: een simpel toilet, een paar picknicktafels, alleen stroom aan een deel van de kades (waar wij net niet liggen), geen waterslang. De havenmeester komt ‘s avonds het havengeld innen. Het is een werkstudent die tijdelijk op het eiland met de vuurtoren woont.

Tegen betaling kun je de vuurtoren beklimmen, dat hebben wij niet gedaan (we hadden geen zin in de steile wenteltrap).

Utklippan is bijzonder schilderachtig en heerlijk rustig. Het is een mini-natuurreservaatje waar zeldzame vogels, padden en amfibieën zouden zitten. Die zijn ons niet opgevallen. Wij zagen alleen meeuwen en aalscholvers. Ook waren er helaas geen zeehonden te bespeuren (Frans en Marleen zagen en hoorden hier in 2012 nog een zeehondenkolonie).